Spring in het diepe
Ze kwam bij mij voor het traject… Het Silly Me traject.
Silly was ze eigenlijk al, er was alleen die drempel dat ze dit niet altijd durfde te laten zien. Er was angst voor het op de voorgrond treden… Angst om zichzelf te laten zien… Angst om ergens voor een eerste keer naartoe te gaan en als dit ook nog eens alleen moest… Pfff, dat was afzien.
Maar ze kwam… elke week.
In het kleine groepje was er niet echt de mogelijkheid om zich te verstoppen, om ergens achter te gaan staan, om een stapje terug te doen. De kat uit de boom kijken mocht, maar wel vol in het zicht van de anderen.
Moeite om te zeggen dat ze iets niét wilde had ze echter niet en vanaf de eerste keer riep ze heel hard bij oefeningen die voor haar buiten haar comfortzone lagen; “Nee, dat ga ik echt niet doen!”
En ze deed het ook niet…
We bespraken de 4 op de schaal van 10, we bespraken de overprikkelingsberg en wat te doen als je daar vanaf viel, we deden oefeningen en stonden elke keer weer opnieuw stil bij wat een oefening deed in het lijf.
Bij rollenspellen deed ze steevast een stap naar achter en bood zich niet aan als vrijwilliger. Haar creatieve brein draaide echter overuren bij het verzinnen van de situaties, personages en acties die gespeeld konden worden. Maar wel vanaf de zijlijn…
In de loop van het traject ontdooide ze in hele kleine stapjes; Bij een volgend rollenspel bood ze uit zichzelf aan, om te starten en tijdens de laatste avond hield ze een presentatie; Staand voor het groepje… helemaal alleen… en ook nog eens onvoorbereid…
Dan een aantal weken na het einde van het traject. Een nieuwe uitdaging komt op haar pad, iets wat ze heel graag wil proberen, maar wat ze nog nooit heeft gedaan.
Maar ze doet het, ze springt in het diepe, weliswaar in een vertrouwde omgeving die fungeert als duikbril en met mij als zwemvest in de buurt. Maar met verder allemaal onbekende mensen, een onbekende activiteit en onbekend of ze het wel kan, wat in haar gedachten rond kolkt als donker water waar ze zomaar kopje onder zou kunnen gaan.
Ik zie haar zenuwen, ik zie haar ongemak, maar ik weet dat ze dit nu aan durft en kan gaan.
En dan ergens halverwege neemt ze een besluit, een zeer moedig besluit! Ze stopt ermee, deelt dit mee, ruimt haar spullen op en gaat weg.
Ze luistert naar haar lichaam, ze weet dat dit haar grens is en ze durft hier gehoor aan te geven. Dit is geen kwestie van opgeven, dit is geen kwestie van weglopen als het moeilijk wordt, dit is moed…pure moed! De moed om naar zichzelf te luisteren, de moed om alle blikken te trotseren, de moed om te weten wanneer ze een stapje terug moet doen…dit is moed om te durven falen!