De jeugd van tegenwoordig… Natuurlijk is alles heel anders dan het was in mijn tijd. Gelukkig maar, want anders zou het ook betekenen dat er geen vooruitgang is geweest. Ik probeer dan ook te vermijden dat ik tegen mijn kinderen de geijkte woorden gebruik “toen ik zo jong was als jullie” in combinatie met het wijzende vingertje, bedoeld om een oordeel uit te spreken over hoe het nu gaat.
(De verhalen van ons als ouders over onze misstappen, drankavondjes en feestweekenden worden echter altijd maar al te graag aan gehoord 😉 )

Toch is er wel iets waar ik me zorgen over maak en wat echt tot uiting komt in deze generatie. Dat is het gebruik van de mobiele telefoon als communicatiemiddel in samenhang met het vervagen van normen en waarden.
De telefoon is natuurlijk niet meer weg te denken uit het leven van je (tiener) kinderen en dat moet je ook helemaal niet willen. We leven inmiddels alweer in 2020 en deze technologie hoort er nu eenmaal bij, daar hoeft ook niks mis mee te zijn.
Waar er in mijn ogen wel het een en ander ontbreekt is de communicatie vandaag de dag door deze telefoons.
Was de mobiel er in de eerste instantie om altijd en overal te kunnen bellen, deze functie wordt bijna niet meer gebruikt en kunnen ze er zelfs beter af halen. (Let wel; ik heb het nog steeds over de tiener generatie)
Maar wat gebeurt er; kinderen leren helemaal niet meer persoonlijk te communiceren en de drempel om iets tegen een ander te zeggen (positief of negatief) wordt wel heel laag als je dat lekker makkelijk vanachter je schermpje kan doen waarbij je niet eens wat hoeft uit te spreken, maar het alleen hoeft in te tikken.
We kennen allemaal de verhalen van de foute foto’s die de virtuele wereld in geslingerd worden en al menig levens hebben verpest.
Of van het cyberpesten door hele whatsapp groepen aan te maken met als titel “Wij haten….” Om diegene eens met z’n allen lekker af te kraken.
Maar ook de andere kant op zie ik ontwikkelingen waar ik mijn bedenkingen bij heb.
Het is heel makkelijk om die leuke jongen of die leuke meid een Snapchat te sturen of een DM op Insta, (klinkt alsof ik volledig op de hoogte ben hè, maar geloof me, ik heb heel lang niet geweten dat je berichtjes via Insta kon sturen 😊) maar in het echte leven durf je diegene niet eens aan te kijken en al helemaal niet aan te spreken.
Natuurlijk kan het ook positief zijn; iemand die verlegen is kan net even wat meer moed tonen via het beeldscherm voor die eerste stap om vervolgens in het echte leven de vervolgstappen te maken.
Maar als je die vervolgstappen ook alleen via het beeldscherm doet en je nooit leert wat het inhoudt om in real-life te flirten, te sjansen, een blauwtje te lopen?
Als je alles wat onder je leeftijdsgenoten gezegd wordt, kan doen via die telefoon, waar leer je dan nog het echte communiceren?
Het durven afstappen op iemand die je leuk vindt? Het durven zeggen als je het ergens niet mee eens bent? En het daadwerkelijk aanspreken van iemand die je beter wil leren kennen met het risico afgewezen te worden?

Tuurlijk is dit niet op iedereen van toepassing en zijn er gelukkig nog genoeg tieners die wel normaal kunnen communiceren, en hoort het ook wel bij deze tijd om te flirten via Snapchat.
Maar als er dan zoiets als dick-pics door 18 jarige jongens naar 15 jarige meisjes worden gestuurd via ditzelfde medium en zelfs ‘actie’-filmpjes op dit vlak en dit dan ook nog eens als ‘normaal’ wordt beschouwd door onze hedendaagse tieners…. Noem mij dan maar ouderwets, preuts of wat dan ook, maar dan breekt echt mijn klomp….
En ik als doordenker ga me dan ook nog eens zitten bedenken hoe iemand dit dan voor elkaar krijgt, gezien de telefoon ook vast gehouden moet worden… Is het hulpmiddel wat we tot nu toe kennen dan misschien ineens een dick-pic-selfie-stick?

Maar goed, alle gekheid op een stokje (oef…alles klinkt raar in deze context) ik schrik hiervan. Niet eens zozeer dat het gebeurt (oké, daar ook van, zeker gezien het feit dat het meisje nooit meer dan een ‘hoi’ had gewisseld met de betreffende jongen in het echte leven)
Maar nog meer van het feit dat het dus als normaal wordt gezien door de huidige generatie tieners.
Ik vind het namelijk niet normaal, zelfs creepy en ik hoop met mij, meerdere ouders.
Ik zal dan ook altijd naar mijn kinderen uit blijven dragen dat dit echt niet kan, ik zal ze blijven stimuleren om in het ‘echt’ te communiceren en zelf uitdragen dat het persoonlijk spreken van iemand (ook al voelt dat kwetsbaar) veel fijner werkt dan via het schermpje.
Ik hoop jullie ook….