Ik heb zo’n beeld voor ogen, van als ik later oud ben… Dat ik dan op de veranda van mijn huisje in het bos, in een houten schommelstoel heen en weer zit te wiegen. Mijn blik gericht op de naaldbomen die mijn huisje omringen en ik de roodborstjes en merels hoor fluiten…  Dat ik daar heerlijk behaaglijk onder een dekentje zit met een lekkere kop koffie binnen handbereik.
Dat ik mijn kleinkinderen zie spelen met de dennenappels die op de grond zijn gevallen en dat, als ze moe worden, ze gezellig bij me komen zitten, samen met hun ouders en ik mag vertellen over mijn leven, over het leven van hun moeders…
Dat ik mag vertellen over de fouten die ik heb gemaakt en wat ik daarvan heb geleerd. Dat ik vast niet altijd juist heb gehandeld, maar dat ik alles heb gedaan vanuit een goed hart.
Dat ik een perfectionist 2.0 was die dit ook terug legde bij mijn kinderen, maar dat ik in de loop van de jaren heb geleerd deze last van mijn schouders te halen, en dus ook van de schouders van mijn kinderen.
Dat ik dingen ben aan gegaan, dat ik liefde durfde te ontvangen, maar ook dat ik vriendschappen durfde te verbreken. Dat ik gevoelens durfde te laten zien en dat ik fouten durfde toe te geven. En vooral dat ik voor mezelf durfde te kiezen op de momenten dat dit nodig was…
Dat ik het soms zo moeilijk vond om mijn tijd te verdelen, maar dat in alles mijn meiden altijd op de eerste plek stonden. Dat ik altijd heb geprobeerd de juiste weg te kiezen en er soms achter kwam dat ik toch een verkeerde afslag had genomen. Dat ik dit ook onder ogen durfde te zien en terug ben gegaan om de goede weg te kiezen.
Dat ik ultiem heb genoten van alle tijd die ik met mijn kinderen heb door gebracht. Van alle knuffels, van alle kussen, van alle oogcontact, van alle lachbuien…
Van elke activiteit die wij met elkaar hebben beleefd, van het samen maken van het huiswerk, tot alle vakanties die we samen waren. Van het samen op de bank hangen tot het rollen door de modder, want elke minuut was voor mij een groot avontuur, waarvan ik hoop dat zij er net zo van hebben genoten als ik.
Maar ook van alle discussies, van alle boze blikken, van alle verwijten die zorgden voor inzichten, waardoor de band alleen maar sterker werd… Dat ik elk moment van hun leven, wat zo onlosmakelijk is verbonden met de mijne, met mij meedraag in mijn herinneringen.

Maar voordat ik in die schommelstoel zit, zachtjes heen en weer wiegend, onder dat dekentje en dit allemaal eerlijk tegen mijn kinderen en kleinkinderen kan vertellen… heb ik nog een lange hobbelige weg te gaan.
Maar die weg ga ik in, lopend, rennend, desnoods kruipend… Want ik wil later in die schommelstoel in alle eerlijkheid tegen mijn kinderen en eventuele kleinkinderen kunnen zeggen dat ik nergens, maar dan ook nergens spijt van heb gehad….
Er is namelijk niemand die ooit op zijn sterfbed heeft gezegd; “Had ik maar minder tijd met mijn kinderen door gebracht…”
Het leven is kort, je hebt er maar 1 samen; maak er wat van!