Het bericht dat de scholen misschien door moeten gaan in de zomervakantie heeft heel wat stof doen opwaaien. Veel mensen hebben er al wat over gezegd en gelukkig lees ik bijna nergens terug dat iemand het hier mee eens is.
Ik wil jullie graag vertellen wat ik hier thuis zie in deze bijzondere periode….

Ik zie twee tieners die van de 1 op de andere dag uit hun veilige, vertrouwde dagritme zijn gesleurd. Die, zonder zich hierop voor te kunnen bereiden, ineens ‘opgesloten’ zitten in huis.
Die welgeteld 1 dag (!!!) hebben gehad om dit een beetje te laten bezinken, voordat de eerste online lessen zich al aandienden.
Die gelijk mee zijn gegaan in de nieuwe werkelijkheid van les krijgen op hun eigen kamer achter hun chromebook. Die netjes elke dag sinds de sluiting van de scholen (op die ene dag na) heel de dag ‘op school’ hebben gezeten. Die zich in het zweet hebben gewerkt om én zich de nieuwe manier van werken eigen te maken én daarbij ook de lesstof tot zich te nemen. Die huiswerk hebben gemaakt en online toetsen. Die lachen om de capriolen van hun klasgenoten of leraren, of heel erg mopperen over de dingen die nog niet zo soepel gaan. Maar die elke dag weer opstaan en op tijd achter die computer kruipen omdat ze niet achter willen raken.
Die hebben laten zien dat ze over een gigantisch groot aanpassingsvermogen beschikken en het lef hebben om dit ook toe te passen. (in tegenstelling tot heel veel volwassenen) Die zo ver uit hun comfortzone zijn getrokken dat het niet anders kan dan dat het af en toe flink schuurt. En die daarnaast allerlei onduidelijke en beangstigende informatie mee krijgen over wat er gaande is in de wereld.
Die horen over zieken, aantallen sterfgevallen en risicogroepen. Die zich zorgen maken over mensen die dichtbij staan en hier misschien wel toe behoren.

Ik zie twee tieners die zo mega hun best doen om zich staande te houden in een wereld die ineens zo klein is geworden dat het niet meer past. Die niet weten wat ze aan moeten met het gemis van hun vrienden, het tekort aan sociale contacten en het wegvallen van bezigheden buitenshuis…
Ik zie de tweestrijd bij de jongste die (gelukkig) nog veel buiten speelt, maar die weet dat ze afstand moet nemen als het te druk is. Die soms een bui heeft dat ze schijt heeft aan de regels en haar plekje in ‘haar’ speeltuin niet af wil staan aan ‘buitenstaanders’ en er gewoon tussen blijft spelen. Maar ik zie ook de dubbele gevoelens als ze deze keus maakt en het verdriet onder de oppervlakte als haar geweten haar dan toch naar huis laat gaan en ze alleen hier op de bank neer ploft.
Ik zie de worsteling en de tranen bij de oudste die wel wéét waarom het allemaal is zoals het is, maar die soms overspoelt wordt door het uitzichtloze van heel de situatie.
Die haar stinkende best doet om te roeien met de riemen die ze heeft en het uit weet te houden met de rest van het gezin die ineens 24/7 op haar lip zitten (of andersom 😉 ) zonder de uitlaatklep van feestjes of afspreken met vrienden. Ik zie de strijd op haar gezicht als ze eens flink uit haar slof wil schieten en lekker tegendraads wil doen, maar dan beseft dat dit is wat het is…
Dat ze het met ons zal moeten doen en zij zelf de keus heeft in welke sfeer dit zal gebeuren…

Ik zie twee tieners die alle dingen waar ze zich ontzettend op verheugden, in het water zien vallen. Vakanties die niet doorgaan, evenementen die afgelast zijn, werkweken en uitstapjes die uit de agenda worden gehaald…
Maar die hier minimaal over klagen, omdat ook zij weten dat dit niet het ergste scenario is…

Ik zie twee tieners die het zo ontzettend verdient hebben om straks in de zomervakantie helemaal niks te hoeven doen wat school betreft. Die de volle 6 weken mogen gebruiken om bij te komen, wat een onderwijsraad er ook van vindt…
Die, als het hopelijk weer wat soepeler is, de vakantie mogen gebruiken om hun sociale contacten weer wat meer op te pakken.

Want de enige achterstand die ze wellicht op lopen in deze tijd is die van het directe contact met leeftijdgenoten in een ongedwongen sfeer, om samen te lachen, te mopperen, een drankje te doen. Al die dingen die ze zo ontzettend hard nodig hebben om zich staande te kunnen houden in deze bizarre werkelijkheid.