Silly note: Eindejaar mijmeringen 2021

2021… Het jaar dat begon in lockdown voor een virus dat blijkbaar kon klokkijken, omdat we ook gelijk opgescheept werden met een avondklok; Een begrip dat ik eerder alleen nog maar had gehoord in combinatie met verhalen uit de geschiedenis en waarvan ik nooit had kunnen bedenken dat dit ooit realiteit zou worden in ons eigen leven… Het jaar dat voor een groot deel heeft gevoeld als een slechte B-film, waarvan je bijna niet kan geloven dat dit echt gebeurt.
Het jaar waarvan ik hoopte dat het beter zou worden dan vorig jaar, maar dat in veel opzichten zorgde voor nog meer zorgen die mijn rimpels geen goed hebben gedaan.

Het jaar waarin Moedertje natuur zich wederom niks aantrok van alle politieke spelletjes en zorgde voor een onvergetelijke paar dagen op natuur ijs. Waar ik voor de allereerste keer in mijn leven schaatste op de buitendijk, omringt door vele, vele vrienden en bekenden en waar deze ervaring met een rotgang werd genoten door iedereen die hier voor open stond.
Waar de mensen weer mens konden zijn in nabijheid van anderen, een zichtbare lach op het gezicht en waar de lichtjes in de ogen weerkaatsen op het machtig mooie ijs.
Het jaar waarin de enige carnaval die door ons gevierd werd, de carnavals HIIT les was, uitgevoerd via zoom, wat het lesgeven weer een andere dimensie gaf.
Waarin de absurditeit van de maatregelen een steeds grotere omvang kreeg en ik hoofdpijn kreeg van het kloppend willen maken van alles.

Het jaar waarin, toen de horeca weer open mocht, we alles in wilden halen en wekelijks, soms zelfs 3, 4 keer per week, genoten op een terras of in een restaurant. Het jaar waarin we in datzelfde restaurant ineens niet meer welkom waren, als ‘bedreiging voor de volksgezondheid’….
Het jaar waarin we niet naar Italië gingen en iedereen in onze omgeving hier meer moeite mee scheen te hebben dan wij 😉 (wát??? Jullie niet naar Italië???) Waarin we op stap gingen met een geweldig gaaf camper busje en we een vakantie hebben beleefd voor in de boeken in het mooie Nederland…

Het jaar waarin de oudste door ging in haar strijd in een leeromgeving die zo totaal anders was dan hij had moeten zijn in deze laatste loodjes. Die een veerkracht heeft getoond waar iedereen, maar dan ook iedereen een voorbeeld aan mag nemen (inclusief ik). Die elke keer weer opkrabbelde, het stof van haar kleren klopte en gewoon door ging. Waar ik zo ontzettend trots op ben, omdat ik denk dat als je zo om weet te gaan met tegenslagen, je heel de wereld aan kan!
Die haar eigen kringetje om zich heen creëerde waarin ze toch zoveel mogelijk uit het leven wist te halen binnen alle beperkingen. Die standvastig wist (weet) te blijven in haar mening en serieus nadenkt over wat gezondheid voor haar betekent, zonder klakkeloos mee te gaan in wat haar omgeving beweert.
Die dit jaar haar rijbewijs in één keer haalde en gelijk maar een weekendje met de auto naar Groningen ging om vakantie te vieren. Die uit haar comfortzone weet te stappen en doet waar zij zich goed bij voelt. En, niet te vergeten; die eindelijk een vriendje mee naar huis nam!! (En nog een leuke ook 😊 )
Het jaar waarin de jongste het dansen een nieuwe dimensie heeft gegeven. Die van één keer per week, naar vijf uren dans in de week ging. Die een plekje wist te bemachtigen in de demo groep en dit heel serieus nam… Die wederom de teleurstelling niet kon verbergen die weerspiegelde in de tranen die over haar wangen gleden, toen ook dit haar weer werd afgenomen …
Die ook dit jaar weer zoveel heeft moeten incasseren, maar die ook elke keer weer wist op te staan en er het beste van heeft weten te maken. Die, ondanks haar jonge leeftijd, heel standvastig is in haar mening, wat ze wel wil, maar vooral ook wat ze niet wil. En die zich hierin niet laat beïnvloeden door leeftijdsgenootjes of druk van buitenaf. Die durft te gaan staan voor haar waarden en normen en die een ruggengraat blijkt te hebben, waar menig volwassene een voorbeeld aan mag nemen….
Onze meiden die niet automatisch gaan voor het gemak zoals een groot deel van de maatschappij, maar het ongemak ondergaan en op de koop toenemen, (vaak gepaard met veel zichtbaar en vooral onzichtbaar verdriet) om trots te blijven staan voor hun principes…

Het was het jaar waarin wij het buitenleven nog meer hebben omarmt en we ontdekten dat we geen terras nodig hadden na ons hardlooprondje en we picknicken naar een nieuw level hebben getild. Waarin we heel graag voor een eigen camper wilden gaan, maar nog niet verder zijn gekomen dan emaillen bekers als camping-uitzet😅 .
Het jaar waarin ik in de eerste maanden de koud-water-experience heb ontdekt, ik dit in december nog steeds doe en ik hiermee ook anderen heb mogen inspireren. Waarin ik ineens klaar was met mijn 40+ vetrolletjes, ik hier rigoureus mee aan de slag ben gegaan en ik nu eindelijk weer op mijn geboortegewicht ben 😂. (En mij fitter, beter en gezonder voel dan ooit tevoren!)
Het jaar waarin Ries een beetje opzag tegen de kerstvakantie, omdat hij dan mee mag in mijn sport-routine en hij dit lachend (als een boer met kiespijn) ‘zijn midwinter-trainingskamp’ noemt.🤣

Het jaar waarin ik het soms zo moeilijk had dat zelfs ik mijn masker niet meer op kon houden en huilde, gilde en schreeuwde als het me echt teveel werd, maar waar ik gelukkig altijd terug kon vallen op mijn achterban in wiens veilige armen ik in mocht storten…
Het jaar waarin ik vol verbazing, woede en vooral verdriet heb gekeken en geluisterd naar wat er van bovenaf gepredikt werd. Waarin de polarisatie alleen maar meer aangemoedigd werd en ik misselijk werd van sommige uitspraken van mensen die dit nooit aan de mensheid mee zouden mogen geven.
Het jaar waarin de rechtstaat een lachertje bleek, waarin ‘eigen regie’, ‘lichamelijke integriteit’ en ‘de grondwet’, woorden blijken die alleen maar voor de show bestaan, maar die in werkelijkheid dus blijkbaar helemaal niks voorstellen.
Het jaar waarin ‘ natuurlijk immuunsysteem’ een woord is dat steeds minder wordt gebruikt en waarin gezondheid betekent dat de fastfoodketens open zijn en de sportscholen dicht.
Het jaar waarin kinderen ineens verantwoordelijk zijn voor de gezondheid van ouderen en ik hier intens, maar dan ook echt intens verdrietig van wordt, omdat ik weet wat de (systemische) gevolgen hiervan gaan zijn in de toekomst…😔
Het jaar waarin ik meerdere malen raar ben aangekeken omdat ik zeg te vertrouwen op mijn lichaam en kies voor gezondheid op een manier waar ik in geloof. En het jaar waarin ik meerdere malen verbaasd ben geweest over de keuzes die anderen maken (net zoals zij schijnbaar verbaasd zijn over mijn keuzes)
Het jaar waarin ik nog meer geschrokken ben van de mensheid en de dingen die er toegewenst worden. Waarin ik vele nachten wakker heb gelegen van uitspraken als ‘ze moeten ze allemaal op de brandstapel gooien’, ‘stop ze maar in een kamp’, of het willen ontzeggen van medische zorg in geval van…😔 Maar ook het jaar waarin vriendschappen en verbindingen zijn ontstaan die zoveel hebben toegevoegd dat ik durf te zeggen dat heel deze ellende in ieder geval iéts moois heeft opgeleverd.

Het jaar dat ons veel kostte, maar ook ontzettend veel bracht. Het jaar waarvan nooit mag worden vergeten hoeveel offers het heeft gekost en hoe erg er voorbij is gegaan aan alle nevenschade die veroorzaakt is door beslissingen die allang niet meer goed te praten zijn. Maar ook het jaar waarin het besef des te sterker is geworden dat je zelf de slingers op moet hangen voor het feestje dat het leven heet.
Dat in elke traan die is gevloeid, doordrenkt van de pijn van het buitensluiten, bespikkeld met teleurstelling door alles wat wegviel, gevuld met onmacht over alle onbegrip en gemis aan compassie, er nog steeds een schittering van hoop weerspiegeld. Hoop dat het volgend jaar beter zal zijn… Dat de mensheid weer écht kijkt en luistert naar de ander. Dat iedereen gezien en gehoord wordt en eenieders beslissing met respect wordt aanvaard…. Dat er weer mooie dingen ontstaan en verbinding wordt gelegd met datgeen wat echt belangrijk voor je is…Want elk eind betekent een nieuw begin, zo ook het einde van dit jaar… Ik ga er weer voor! Wie gaat er met me mee?