Couples who train together…

Op Social zie je altijd van die leuke fitte stelletjes lachend een workout doen samen. Samen trainen en samen zweten schijnt te verbinden. Ook ik deel regelmatig foto’s op m’n story van ons die samen aan het trainen zijn. Of eigenlijk altijd van Ries die helemaal stuk gaat tijdens een workout.
Want in werkelijkheid kan het naar mijn idee twee kanten op als je samen gaat trainen;
Of je gaat een beetje gelijk op en hebt het grootste plezier in je workout
Of het gaat zoals bij ons….

Wij zijn allebei namelijk nogal competitief ingesteld. Dat betekent dat ik het niet kan hebben als Ries ergens beter, sneller of sterker in is, maar Ries het ook niet kan hebben als het andersom is.
Onze trainingen zien er dan ook vaak als volgt uit;
We spreken af wat we gaan doen. We starten tegelijk. Ik kan het niet hebben als Ries sneller gaat, dus zet ik een tandje bij. Ries kan het niet hebben als ik sneller ga, dus zet ook een tandje bij.
Na dit ongeveer 4 keer herhaald te hebben, zegt hij (hijgend) “ga maar door hoor, je hoeft niet op mij te wachten” en zet ik nog een beetje extra aan, want dan moet ik ook wel laten zien dat ik inderdaad sneller ben.
Ik ga drie keer dood onderweg, Ries een keertje (of 6) extra. Ik ben ver voor hem klaar met de oefening van dat moment, krijg het koud en denk ‘dan ren ik hem wel even tegemoet, kunnen we samen terug rennen’. Als ik bij hem kom, zie ik zijn gezicht vertrekken in een uitdrukking waarvan ik eigenlijk niet wil weten welke gedachte erachter zit.
Hij maakt zijn rondje af, trekt weer een beetje bij en ik stel de volgende ronde voor. Hij laat zich niet kennen, dus stemt er uiteraard mee in. In deze ronde zitten geen burpees, dus is hij iets sneller. Als ik merk dat hij op me in begint te lopen, denk ik ‘That’s not gonna happen’ en ren ik mezelf weer compleet voorbij, ga weer een keer of 5 helemaal stuk, maar blijf gelukkig wel voorop lopen 😊.
Ik kom weer op adem en Ries komt aan. Helemaal leeg (want tsja hij had toch echt geprobeerd me in te halen) maar hij moet nog 10 push ups. Als hij gaat staan hijgen en geen aanstalten maakt zijn push ups te doen, gil ik naar hem (sorry, beroepsdeformatie) dat hij zijn oefening af moet maken en dat hij daarna uit mag hijgen.
Hij wordt pissig, wil hier tegenin gaan, maar heeft hier natuurlijk helemaal geen lucht voor en laat zich daarom maar op de grond vallen voor de push ups.

Nadat ook hij is uit gehijgd en zijn frustratie samen met het zweet zijn lijf af gutst, geven we elkaar een high five en kunnen we voorzichtig weer lief naar elkaar lachen.
Als hij later aan het thuisfront verteld hoe frustrerend het is als hij nog 200 meter moet en ik huppelend terug kom lopen om samen de laatste meters te doen, weet ik het;
Echte liefde is elkaar uitdagen, elkaar over het randje van de comfortzone duwen, elkaar irriteren en frustreren, elkaar een schop onder die reet geven, zolang je maar samen over die finish gaat 😉!