Insta-Perfect
We waren deze zomer in Italië en konden niet wachten om naar Antrona te gaan; een meer, gelegen tussen de bergen met prachtig blauw water. Elk jaar gaan we daar heen, zwemmen we tussen de vissen en genieten van de fantastische groene natuurlijke omgeving. Omringt door hoge bergen, waar je je dan zo ontzettend nietig en dankbaar voelt…
Wat was het dan ook een grote tegenvaller toen we daar aankwamen en op zoek gingen naar een mooi plekje om te zwemmen… De normaal zo groene, levendige oevers, waren nu helemaal stoffig en vies. Daarnaast lag er zoveel (menselijke) rotzooi en afval op de wandelpaden en bij het water, dat ik goed moest zoeken waar ik mijn spullen neer durfde te leggen. Het water was nog wel blauw, maar niet zo helder en verfrissend als andere jaren. We maakten er het beste van, hebben toch nog heerlijk gezwommen, maar gingen met een ietwat verdrietig gevoel weer huiswaarts…
Op de socials plaatste ik alleen foto’s en filmpjes waarop het nog steeds op de meest idyllische omgeving leek. Ik kreeg dan ook veel reacties hoe mooi het daar was en wilden mensen weten waar het was, want daar zouden ze ook wel heel willen.
En ik had even error; de reacties die ik kreeg kwamen absoluut niet overeen met het gevoel dat ik over had gehouden aan dit uitje. En ik besefte dat ik (onbewust?) alleen naar buiten had gebracht hoe ik wilde dat het was geweest, ook al kwam dit niet overeen met de werkelijkheid.
En dit doen we allemaal. Bewust of onbewust. Je laten zien aan de buitenwereld is zo ontzettend kwetsbaar. Dus het meest veilige is om dit plaatje zo perfect mogelijk neer te zetten; Met mij gaat alles prima, kijk maar hoe leuk mijn leven is.
Maar als dit het enige is wat je naar buiten toe laat zien, dan kun je ook niet verwachten dat er iemand voor je is als het even niet goed met je gaat. Die een arm om je schouder slaat, die je een zakdoekje aanreikt voor je tranen, die écht van je wil weten hoe het met je gaat…
Wil jij ervaren hoe het is om je kwetsbaar op te stellen? Om je masker een heel klein beetje te laten zakken? Om alle gevoelens die daarbij komen kijken, te durven omarmen in plaats van er van weg te rennen?
Geef je dan nu op voor mijn nieuwe traject die 9 oktober van start gaat! -> LEF OM TE STRALEN
Trust the proces...
Het was even stil rondom Silly Coaching..
Ik vierde mijn vijfjarig jubileum en naast alle geweldige herinneringen aan de afgelopen vijf jaar, popte toch ook de gedachte op; “Hoe nu verder?” Wil ik doorgaan zoals het was? Wil ik aanbieden wat ik al die tijd heb aangeboden? Haal ik hier nog steeds genoeg plezier en voldoening uit?Read more
Oranje (onderste)boven...
Vijf jaar geleden stond ik voor het eerst op het podium met Koningsdag om de warming up te verzorgen voor de destijds georganiseerde obstakel run. Ik deed dit samen met collega’s van de sportschool en stond 1 keer samen op het podium en 1 keer met z’n vieren.
Ik moest hier een dansje voor instuderen en was hier dagenlang mee bezig geweest.
Ik vond het namelijk doodeng om op een podium te staan! Zichtbaar zijn in het openbaar was niet echt mijn ding, zeg maar. Ik bleef liever op de achtergrond en liet anderen graag hun spotlight pakken.Read more
Het podium
Ooit besloot ik, dé ras-perfectionist aller tijden, dat het me wel leuk leek om les te gaan geven op een sportschool.
Ik volgde al enkele jaren met veel plezier een specifieke les en op de 1 of andere manier dacht ik dat het wel iets voor mij was om deze les over te brengen op anderen….Read more
Net als in de film...
Stel je voor dat je leven een film is die je zelf kunt regisseren. Die je helemaal in kunt vullen zoals jij wil dat het gaat worden.
Waar misschien wel onverwachte gebeurtenissen op de set plaatsvinden, maar waar jij dan altijd nog steeds de keus hebt wat je hier mee gaat doen.
Waar de acteurs misschien niet altijd doen wat jij wil dat ze doen, maar waar je ook dan zelf de verantwoording hebt over hoe je hiermee omgaat.
Wat voor film wordt het dan?Read more